by Tet Koffeman

English recording by author

we practised to love all the people
sometimes we loved trees more
we were angry and actually desperate but
we hid the latter behind our lampoons
we knew our rights and wrote our lawyers’ 
names on our arms we used political 
words and nonviolent words and book words 
until we were voiceless with hollow eyes and 
torn banners we talked with the police and 
shared with them tea and chocolate until security 
asked us to continue our demonstration about 
fifteen metres up the road due to local regulations

breathe

I’m afraid I gave up hope

seeing young people who know things
being scared and sometimes desperate
standing with them
behind them
or even in front of them if needed
like a wall, becoming a blanket, an improvised
rooftop, a tent made out of sticks, 
a maternal body, the earth

breathe

walk 

breathe

losing faith
going back
walking the path backwards on muscle memory
refinding faith, putting it away, watching it more closely
putting away the word actually in case we really need it
applying the word really cautiously

make tea

breathe, especially out

walk

weed

continue walking

step out of the stories
be lost without the stories
raise up the stories, recalibrate
were our parents actually hopeful?
did their bodies believe in the ideals
carefully constructed in their worried heads?

breathe

weed

pour tea

sit

give up hope

breathe

Dutch recording by author

we oefenden om van alle mensen te houden
soms hielden we meer van bomen dan van mensen
we waren woedend en eigenlijk wanhopig maar
dat laatste verborgen we achter onze pamfletten
we kenden onze rechten en schreven de naam van
onze advocaat op onze arm we gebruikten politieke 
woorden en geweldloze woorden en boekenwoorden 
tot we stemloos waren met holle ogen en onze doeken 
gescheurd we praatten met de politiemensen en
deelden met hen thee en chocola tot de bewaking 
ons vroeg ons om de demonstratie vijftien meter verderop 
voort te zetten in verband met de plaatselijke regelgeving
 
ademhalen
 
ik heb eigenlijk geen hoop meer
de jonge mensen te zien die dingen weten
die bang zijn en soms wanhopig
naast hen staan
achter hen
of vóór hen als het moet
als een muur, een deken te worden, een
geïmproviseerd dak, een tent van een paar stokken,
een moederlichaam, aarde
 
ademen
lopen
ademen
 
de moed verliezen, teruggaan
het pad achteruit aflopen op spiergeheugen
de moed hervinden, opbergen, beter op letten
het woord eigenlijk wegleggen voor als we het echt nodig hebben
het woord echt omzichtig toepassen
 
thee zetten
ademen, vooral uit
lopen
wieden
verder lopen
 
uit de verhalen stappen
verloren zijn zonder de verhalen
ze weer oprakelen, herijken
waren onze ouders eigenlijk hoopvol?
geloofden hun lichamen in de idealen zorgvuldig
geconstrueerd in hun bezorgde hoofden?
 
ademen
wieden
thee inschenken
zitten
de hoop opgeven

ademen

Tet Koffeman (they/them) is in love with mother earth. Tet sings, writes poetry, educates, coaches and transforms. They are a Buddhist practitioner and member of the regenerative circle of Extinction Rebellion Utrecht. They work as a teacher and action researcher at the University of the Arts Utrecht, (the Netherlands). Deepening their ecological understanding through the Work That Reconnects, their mission is to develop new forms of higher arts education where arts and ecology meet. Tet senses a deep urge to build a regenerative culture within education with imagination, resilience, ethics and compassion at the heart of it.